Stichting Eykenburg
Welkom bij Stichting Eykenburg. Stichting Eykenburg is een professionele organisatie voor ouderenzorg in Den Haag. Wij hebben twee locaties in stadsdeel Segbroek voor mensen die niet langer thuis kunnen wonen. Daarnaast bieden wij ook diensten, zoals ondersteuning en zorg aan huis in de aangrenzende stadsdelen als Escamp, Loosduinen en Centrum en huishoudelijke verzorging in heel Den Haag. Wij zijn een kleinschalige organisatie met een groot aanbod aan zorg. Door onze flexibiliteit en lef kunnen wij inspelen op veranderingen, maar durven wij het ook aan om gerichte initiatieven te ontwikkelen, met en voor onze cliënten.
Missie
Onze missie is persoonsgericht: ‘Onze cliënten en onze medewerkers beleven elke dag als waardevol en betekenisvol’.
De wensen van de cliënten vormen het uitgangspunt van ons handelen. Door goed te luisteren krijgen we meer oog voor wat u, de cliënt, echt belangrijk vindt. Op deze manier bouwen wij samen met u en uw naasten aan de best passende zorg- en dienstverlening en vertalen wij deze wensen in een persoonlijk zorgplan. Indien wij niet kunnen voldoen aan uw wensen en behoeften, treden wij op als ‘zorgmakelaar’ en zoeken wij de verbinding tussen onze expertise en die van onze samenwerkingspartners. Hierdoor kunnen wij u de best passende ondersteuning en begeleiding bieden.
De samenwerking tussen de twee dames is door corona niet veranderd. Het plezier staat nog steeds voorop. Plus het spic en span houden van de woning natuurlijk. “We proberen niet tegelijk in dezelfde ruimte te zijn. En we dragen beiden een mondkapje. Voor ons beider bescherming. Mevrouw is erg netjes, maar ook vaak moe en dan zeg ik: “Blijf toch zitten!”. Maar ja ze is echt een Pietje Precies en een tikkeltje eigenwijs,” zegt Bianca lachend. Mevrouw Van der Harst beaamt dat: “We hebben eigenlijk altijd lol en lachen om de kleinste dingen. Maar we behandelen elkaar met respect. Dat staat duidelijk centraal tussen ons.”
Ook in het werk van Bianca is de invloed van corona duidelijk zichtbaar. “De ene cliënt is in paniek terwijl anderen geen moeite hebben met de veranderde wereld en werkwijzen. Wat ik lastig vind is dat je mensen soms ziet vereenzamen. Dat is echt sneu. Ze zijn bang en komen de deur niet uit. Dan zorg ik ook voor de boodschappen. De aandacht voor de cliënt gaat gewoon door, maar met afstand hè. Waar nodig attendeer ik de cliënten op de regels zodat het veilig blijft voor ons beiden. De meesten begrijpen het, maar veel zijn gewoon corona-moe.”
Skypen als oplossing Franchette geeft aan dat vanaf het moment dat de verzorgings- en verpleeghuizen hun deuren, op last van de overheid, moesten sluiten voor bezoekers de situatie hartverscheurend was. “Ineens ging alles dicht. De buitendeuren op slot. Het restaurant gesloten, de activiteiten werden gestopt en de bewoners moesten op hun kamer blijven. Veiligheid voorop natuurlijk, maar daardoor zaten de cliënten in die tijd eigenlijk de hele dag te wachten. Op niks. We hebben toen zoveel mogelijk geprobeerd om ze te laten skypen met familie. Soms ging dit goed, maar helaas lukte dit niet bij iedereen.” 
Toen de huizen als gevolg van een besluit van de overheid op slot gingen was dat verschrikkelijk, je bent ineens al je vrijheid kwijt. Ik ben niet snel eenzaam, maar toch was dit niet leuk. Gelukkig kon ik veel skypen met mijn kinderen en heb ik mij bezig gehouden met de tablet, computer en televisie. Mijn kleinkinderen zitten hier in de buurt op school, regelmatig stonden ze onder mijn raam te roepen en zwaaiden we naar elkaar, dat was zo leuk!”
